وقتی که زندگی انسانها در درجه دوم اهمیت قرار می گیرد

وقتی که زندگی انسانها در درجه دوم اهمیت قرار می گیرد

سه شنبه دوازدهم خرداد 1388

" عشایر تیره مورول (از طایفه فارسیمدان) برای سومین بهار متوالی وارد منطقه حفاظت شده دنا ، از طریق تنگ؟؟؟؟

سازمان حفاظت محیط زیست ایران ، طی بررسی کارشناسانه ، مطالعات علمی و منطبق با منابع ملی ، اکوسیستم ارزشمند منطقه دنا را در سال 1370 تحت حفاظت در آورد. از آن تاریخ به بعد با درایت مسئولین و کارشناسان وقت ، محیط بانان جان بر کف و با حمایت و مشارکت جوامع محلی ، از تنوع زیستی در مساحت حدود 94000 هکتاری دنا حفاظت نمود.

با توجه به تصمیم فوق ، از آن تاریخ به بعد:  از ورود عشایر تیره های مختلف از طایفه فارسیمدان (در حوزه جغرافیایی استان اصفهان) به مناطق فوق جلوگیری بعمل آمد. مقرر شد که حق و حقوق  عشایر تیره مورول پرداخت گردد تا بدین وسیله پروانه چرای این تیره درمنطقه تنگ رود قر، شهلی آباد و ارتفاعات آن لغو گردد.  

*   متاسفانه سازمان بعد از گذشت  16 سال ، به مصوبه عمل ننمود و برای ساماندهی اصولی این قشر زحمتکش هیچ اقدامی ننمود.

-  این عشایر بعد از سالها سرگردانی ، آواره گی در چراگاههای اجاره ای (با هزینه زیاد) در استان فارس و اصفهان ، پناه به دستگاه قضایی بردند و با رأی قطعی مقامات قضایی و شورای تامین استان اصفهان، از بهار  1386 برای سومین بار متوالی وارد مناطق حفاظت شده گردیدند.

 -  طی دو سال گذشته تخریب و تخلف در این مناطق حساس و بسیار شکننده اوج گرفته است. تمامی کارشناسان آگاه و دلسوز ، تشکلها و فعالین زیست محیطی ، محیط بانان و جوامع محلی نگران این موضوع هستند که در صورت ادامه حضور عشایر وادامه بی برنامگی سازمان در ساماندهی اصولی معضل فوق ، وضعیت تنوع زیستی به سالهای قبل از 1370 و بدتر از ان بازگشت نماید."

این نوشته از تارنمای کــانـــون سبــــز یــاران دنـــــا برگرفته شده است. برای حمایت از محیط زیست نوشته شده است که در جای خود بسیار ارزشمند است. اما محیط زیست برای چیست؟ برای بهبود زندگی انسان ها ست مگر نه؟؟ وقتی که زندگی انسان ها در خطر است، چه کسی باید برای نجات آن ها تلاش کند؟؟ این سازمان محیط ریست که برای حفظ محیط زیست آن چنان کارشناسانه! و علمی! و منطقی!! عمل کرده است، چرا برای زندگی مردم ارزشی قایل نشده و نیست؟ و چرا بعد از سالها آوارگی و سرگردانی مردم عشایر قشقایی به همان مصوبات دولتی هم عمل نکرده است؟ و چرا زندگی انسان ها برای آن ها مهم نیست؟ چون آنان فاقد مدافع و پناگاه هستند،  سازمان با وکلای زبردست خویش آنان را شانزده سال از زندگی آواره کرده اند و بسیاری از آن ها هستی خود را از دست داده اند؟ چون این مردم ساده دل  وکیل های گران قیمت برای دفاع از خویش نداشتند ، سالها در به دری و آوارگی و بدبختی را تحمل کردند. و حالا هم که بعد از این همه سال مقامات قضایی به داد آنان رسیده است  و حق را به آنان داده است آیا سازمان خسارت زندگی و زیان های وارده به آن ها را می دهد؟  و با باز هم نوای وا محیط زیست را سر می دهد و در پی آواره کردن امثال آنان است. این طایفه تنها مردمی نیستند که خشم و فشار سازمان محیط زیست زندگی آنان را تباه کرده است، از سالهای ١٣۴٠ با ملی شدن مراتع هزاران مردم عشایر دچار بدبختی شده اند.  

ما باید در فکر اصلاح این سازمان های بی درد بپردازیم و یه جای در به در کرده مردم برنامه های اصولی برای حفط محیط زیست تدوین و اجرا کنیم، نه با آواره کردن مردم عشایر و از هستی ساقط کردن آنان به حفظ محیط بپردازیم. محیط برای زیست و زندگی است و نه برای  ساقط کردن زندگی مردم. چگونه است که که "تمامی کارشناسان آگاه و دلسوز!! تشکلها و فعالین زیست محیطی و محیط بانان و جوامع محلی!! به یک باره نگران حضور عشایر هستند؟؟ اما در آوارگی آنان، هیچ کارشناس دلسوز! و هیچ مقامات محلی و هیچ تشکل و فعالی نگران زندگی صدها انسان نبود و نیست؟؟ ما را چه می شود؟؟ محیط برای انسان است و یا انسان فدای محیط. تخلف را کسانی انجام می دهند که حرمت و شخصیت انسان ها را برای زندگی به بازی می گیرند، نه مردم ساده دلی که زندگی شان قرن هاست از این راه تامین می شود.

از دیو و دد ملولم و انسانم آرزو ست.

 بیچاره مردم عشایر که برای زندگی دردآور خویش چه رنج ها که نمی کشند؟؟

 http://ghashghaietribe.persianblog.ir/post/146/