موضوع: معرفی شهر های چهارمحال وبختیاری جونقان

به نام خدا

امروز از شهر کوچک و زیبای جونقان می نویسم

اکثرا جونقان را با قلعه سرداراسعد می شناسند.

جونـِقان شهری در استان چهارمحال و بختیاری است و در فاصله ۴۲ کیلومتری شهرکرد مرکز استان قرار دارد.

جونقان در دامنه رشته کوه زاگرس فرار دارد. اکنون جمعیّتی بالغ بر شانزده هزار نفر دارد. دشت گستردهٔ جونقان منطقه‌ای غنی برای کشاورزی است از این‌رو بیشتر مردم این شهر به دامپروری و کارهای خدماتی مشغول‌اند. گندم و انگور از محصولات عمده کشاورزی این شهر است.

 قلعه سردار اسعد بختیاری (فاتح تهران و اصفهان در عصر مشروطه) از جاذبه‌های معروف این شهر است.

نمایی از این قلعه

نام

پیش از جونقان به این شهر «گینه‌کان» گفته می‌شد. احتمالاً نام گینه برگرفته از واژهٔ گَوَن است که در این منطقه فراوان می‌روید.

 مردم

مردم جونقان از بختیاری‌ها و ترکان قشقایی هستند. ترکان قشقایی که در دهه‌های کذشته از اطراف شیراز به بختیاری کوچیده‌اند. همچنین بختیاری‌ها از دیگر ساکنان این دیارند. بیشتر مردم این شهر به شغل کشاورزی مشغول‌اند. عده زیادی از اهالی شهر در کشورهای حاشیه خلیج فارس به‌ویژه کویت به کار مشغولند.

جونقان یکی از شهرهای استان چهارمحال و بختیاری می باشد که در ناحیه ی کوهستانی رشته کوه زاگرس واقع گردیده است.

این شهر در بین کوه های سالداران از جنوب (ادامه سلسلله جبال زردکوه می باشد و به وسیله ی تنگی به نام درکش ورکش از کوه سوخته جدا می شود) و کوه جهانبین در شمال و کوه شیخ در شرق آن محصور گردیده است. میان کوه و تپه های آلماقاجی هم که تقریباً در قسمت جنوب شرقی این شهر واقع گردیده ، قسمت دیگر این شهر را در برگرفته است

.

شهر جونقان دارای دشت بسیار وسیع و حاصل خیزی است که شهر در قسمت شمال این دشت در پای تپه ای موسوم به «تنبلی» بنا گردیده است. از نظر جغرافیایی و تقسیمات کشوری در بخش میزدج (یکی از محال اربعه) در شهرستان فارسان واقع شده است

.

فاصله ی این شهر تا مرکز استان تقریباً 43 کیلومتر می باشد. البته مسیری که از غرب می گذرد و به جاده ی فارسان ـ شهرکرد منتهی می گردد. مسیردیگری نیز از قسمت شرقی شهر می گذرد و به جاده ی شلمزار ـ شهرکرد می پیوندد

.

آبادی های اطراف شهر جونقان عبارتند از: راستاب در فاصله ی 10 کیلومتری همینطور روستای چقاهست و گوشه که در غرب و جنوب غربی جونقان واقع شده اند. در قسمت شمال شرقی شهر هم روستای قلعه تک خودنمایی می کند که بر دامنه ی جهانبین آرمیده و روستای امیر آباد (قهک) که حدود 12 ـ 13 کیلومتر با جونقان فاصله دارد

.

کوه جهانبین بین شهر جونقان و شهر هفشجان واقع شده که از دیرباز گردنه ی باغهای بکان محل عبور و مرور بوده و از همسایگان اصلی شهر ما به حساب می آمده است. علائم و آثار به جامانده در این گذرگاه حاکی از قدمت و ماجراهای بسیار نهفته است. نزدیکترین مسیری که از خوزستان به مرکز کشور و اصفهان منتهی می گشت این مسیر کوهستانی بود. البته مسیر مال رو بود ، اگر چه به دنبال مسیر تیر برق های فشار قوی که به وسیله ی یک شرکت ایتالیایی ساخته شد ، مسیر ماشین رو نیز ایجاد شد که به مرور زمان از بین رفته و فقط قسمتی از آن که تا سراب بکان است ، قابل استفاده مانده

.

اگر در این مسیر تونلی احداث گردد ، بدون شک آثار بسیار مفیدی در منطقه و کشور خواهد داشت و از سوی دیگر شهر جونقان و هفشجان نیز از بن بست کنونی بیرون خواهند آمد ، دو شهری که استعداد بسیاری دارند

!

کوه سالداران نیر حائلی است بین چند روستای شهر اردل و شهر جونقان. با حفر تونلی که در محل تنگ درکش ورکش واقع شده ، رنج سفر مسیر مال رو به پایان رسیده است. مسیری که تلخ و شیرین فراوانی را همیشه ی ایام از یاد نخواهد برد. این راه در اصل یکی از شاهراهای زمان دور می باشد که به شتر رو معروف بود. از این مسیر در کتاب تاریخ تمدن و فرهنگ چهارمحال به عنوان راه مالرو منسوب به دوره ی هخامنشیان یاد می کنند. همین طور در قسمتی دیگر از این مسیر به نام راه سلطانی اتابکان یاد می کنند که آثار به جای مانده گواه این مطلب می باشد. این راه کوهستانی فراز و نشیب های زیادی را طی کرده و شاهدوقایع بسیاری بوده است. می گویند: هنگامی که برف تنگ را مسدود می کرد برای عبور خوانین از دهاتی ها استفاده می کردند تا راه را رچ بزند ، یعنی با پا به برف بکوبند

!

موقعیت جغرافیایی شهر جونقان

بافت فیزیکی و اجتماعی شهر جونقان شامل و قسمت قدیم و جدید می باشد. اگر چه بنا بر آثار و شواهد موجود می توان ادعا کرد که شهر جونقان درآغاز بنیاد به صورت قبیله ای بوده و در چند موقعیت جدا از هم قرار داشته است. از این قبیل محلی به نام قز قلعه سی و همین طور چشمه صالی و گود آشرمه و تنگ درکش ورکش ، بافت قدیمی این شهر در گذشته بوده اند. بافت قدیمی این شهر در گذشته بیشتر تحت تأثیر مسائل قومی و قبیله ای بوده است که از محلاتی متشکل شده که نام این محلات عمومأ نشأت گرفته از زمین های کشاورزی یا قنات یا چشمه های اطراف آن می باشد

.

از محلات بافت قدیم می توان: طوه که پای کوه جهانبین قرار گرفته ، تخت سلطان ، حوض ماهی ، چشمه بلبل ، خشالو و عربها را می توان نام برد. از محلات جدید نیز می توان به پنجاه دستگاه و ساخت و سازهای اطراف محلات قدیمی اشاره نمود

.

قدمت محلات قدیمی به سال 1335 بر می گردد. خشتهای نقش بسته دیوارها گواه صادق بر این ادعا است. البته اولین خانه ها در محله ی طوه ساخته شده. آن روزها همدلی و همراهی سبب گردید که خانه ها به هم نزدیک و معابر تا سر حد امکان تنگ و تاریک گردد که این امر مشکلات زائد الوصفی را اللخصوص در فصل برف و سرما در پی داشت. به مرور زمان آبادی رو به گسترش نهاد و در دو طرف مسیر عبور آب چشمه بلبل موسوم به دّره و اطراف چشمه های حوض ماهی ، دو قلو و چشمه کربلایی گسترش یافت. هم اکنون بافت قدیمی در حال تغییر و تحول است

.

قدمت شهر جونقان

آثار و شواهدی است که در باره ی قدمت شهر جونقان بدست آمده ، اگر چه گویای تمام و کملی نمی تواند باشد ولی در هر حال دلالت بر پیشینه ی بسیار کهن این شهر دارد. منطقه ی چهارمحال و بختیاری حداقل ریشه ای تا زمان ساسانیان را دارد که گواه این مدعا طاق سنگی های تنگ درکش ورکش است که کارشناسان ، قدمت این طاق سنگی ها را متعلق به ساسانیان ذکر می کنند و سفالین های بدست آمده از کف این بنا را متعلق به قرن هفتم هجری می دانند

.

علاوه بر این می توان گفت «هرجا آب باشد ، آبادی نیز هست» که شهر جونقان نیز از این امر مستثنی نیست. وجود چشمه ساران با آبهای گوارا و آثار و ابنیه ی تاریخی در محل فعلی شهر و همین طور در اطراف شهر گواهی بر قدمت دیرینه ی این دیار می باشد. دشت بسیار حاصلخیر جونقان و قرار گرفتن این شهر بر سر راه جنوب به شمال و گذرگاه های آن دلیل محکم دیگری از پیشینه ی شهر است. آثاری بدست آمده که از آن جمله تبر و آثاری از خط زمان چوپانیان است که قدمت آن بنابر اظهار نظر کارشناسان امر و بنا بر گزارش پخش شده ی اخبار بامدادی شبکه ی یک سیما در تابستان سال 1376 به هفت هزار سال پیش می رسد.سنگ نوشته ی عصر اتابکان در تنگ درکش ورکش گواه دیگری است بر پیشینه ی شهر. از این ها گذشته ، وجود تخت سمنبر در ارتفاعات کوه جهانبین که به عصر صفویه مرتبط است ، حاکی از گذشته ی روشن این دیار دار. در کتاب حیدر بک ، از قزلباشان شاه عباس صفوی آمده است

:

سمنبر دختــر قاضــی کشمیـر

که هر سال می رود کوه جهانبین

گیاهی می برد هر سال از اینجا

دوای دردمنـــدان ســازد آنجــا

و همین طور در نزدیکی باغهای بکان در اطراف تپه ای موسوم به قز قلعه سی ، تکه هایی از کوزه های خام پیدا شده که قدمت آنها به 700 سال قبل باز می گردد. همچنین آثار بدست آمده از دامنه ی کوه شیخ ، موران ، چشمه صالی ، چشمه بلبل و سنگ نوشته ی سراب بکان حاکی از قدمت تاریخی و کهنِ شهر جونقان است

.

چرا این شهر را جونقان نامیده اند؟

پاسخ این سوال چندان هم که بعضی ها تصور کرده اند ساده نیست! چرا که هر حدس و گمانی نمی تواند منشأ قرار گیرد! در مورد وجه تسمیه ی جونقان اقوال متعددی وجود دارد

:

ـ چون گون در این مکان فراوان بوده است ، به گویش لری به آن گینه کان می گفته اند که اگر این طور می بود ، به آن گون زار می گفتند

.

ـ جان دهقان که به جانقان تغییر یافته است. این نظر به واقعیت نزدیکتر است. چرا که شهر از نظر کشاورزی دارای زمین های گسترده و حاصلخیزی می باشد

.

ـ در تحقیقی که درباره ی جونقان انجام گرفته ، آمده است: «جونقان در اصل از زبان پهلویِ زبان دوره ی ساسانیان گرفته شده است. به معنی «گونه کان» که گونه به معنی چیزی را گوین که دارای برجستگی و نماد خاص باشد و گان هم پسوند مکان و نسبت است که از رایج ترین پسوند زمان ساسانیان می باشد.این واقعیت به وضح آشکار است چرا که شهر جونقان از نظر منابع آب ، زمین کشاورزی و حاصل خیز و قرار گرفتن بر سر راه عبور کاروان ها ، وجود مردمان حق طلب و ورود زبان عربی به ایران و تغییر واژه های « پ ـ چ ـ ژ ـ گ » ، متحول گردیده وهمچنین گونه و گان هم به جونقان تغییر یافته است

.

زبان و گویش مردم شهر جونقان

زبان و گویش مردم این شهر همانند شهرهای سامن ، بن ، فرادنبه و طاقانک «ترکی» است در مورد نسب این ترک ها نقل قول های بسیاری وجود دارد از جمله

:

ـ این ترک ها از نسل ترک هایی هستند که شاه عباس از دیار بکر به مرکز ایران انتقال داده است

.

ـ این ترک ها از زمان سلجوقیان و ملکشاه سلجوقی می باشند که از ترک های بهارلو و قشقایی هستند. این ترک ها از این منطقه برای ییلاق خود استفاده می کرده اند

.

ترک های شهر جونقان از ترک های بهارلو و قشقایی بوده اند که استحکامات قشقائی ها به نام چال قشقایی در ارتفاعات کوه جهانبین هنوز باقی است

. طوایف و زبان مردم جونقان

بدون شک طوایف اولیه ی که این دیار به خود دیده است ، عشایر کوچ رو بوده اند که به دنبال چراگاه به این دیار رفت و آمد داشته اند. از زمانی که جونقان ساکنانی را در خود یافته ، گروه هایی از عشایر و طوایف لر بوده اند. به مرور زمان مهاجرت های زیاد و همین طور کوچ های اجباری سبب شده که شکل کنونی طوایف بوجود آید و این روال ادامه دارد

.

بدین سبب طوایف کنونی عبارتند از: امانی ها ، شلو وند ها (مختاری ها) ، صنعلی وند ها ، کربلایی عبدالله وند ها (قاسمی ها) ، عرب ها ، گردو وندها ، تمبور وندها (جهانبازیها) و مابقی منشعب از این طوایف است یا از مهاجران جدید این شهر می باشند

.

اکثر طوایف نام برده شده ترک زبان هستند و اصل و نسب آنان به ترک های قشقایی و ترک های بلوردی می رسد

.

تمام مردم شهر جونقان به زبان شیرین ترکی صحبت می کنند ، هر چند زبان لری نیز جایگاهی دارد و زبان فارسی نیز در مدارس و ادارات حرف اول را می زند

.

منابع آب شهر جونقان

چشمهمنابع آب های این شهر ، برخی در داخل شهر و برخی در بیرون از شهر قرار دارند.چشمه های داخل شهر عبارتند از

:

ـ حوض ماهی که از ارزش معنوی خاصی در نزد مردم برخوردار است و در محله ای به همین نام قرار دارد. علت نامگذاری این چشمه به حوض ماهی بدین سبب است که سرچشمه ی اصلی به صورت حوض است و در آن ماهی هایی وجود دارد. دیگر چشمه ی داخل این شهر ، چشمه دوقلو نام دارد. و چشمه ی دیگر را چشمه کربلای رضاقلی می گویند. مردم شهر جونقان از آب سه چشمه ی یاد شده ، قبل از ایجاد شبکه ی آب شهری برای نوشیدن و مصارف خانگی استفاده می کردند و از سوی دیگر قسمتی از زمین های کشاورزی را آبیاری می کردند. چشمه ی گمنام در شهر چشمه اسکندر است که در محله ی میانی قرار گرفته است. دو چشمه ی بلبل بالا و بلبل پایین که از چشمه های فصلی هستند که بیشتر در فصل بهار آب در آنها جاری است ، به صورت نهری از وسط شهر می گذرد که صفاو طراوت خاصی را در فصل بهار به شهر جونقان می بخشد

.

از چشمه های بیرونی چشمه صالی است که متشکل از چن چشمه است هچنین آق چشمه و قره چشمه و چشمه های داخل تنگ درکش ورکش و چشمه های سراب که از آب بسیار گوارایی برخورداراند

.

البته چشمه های زیادی بویژه در دامنه ی کوه جهانبین وجود دارد که عمومأ محل تفریحگاه هستند که از این دست چشمه ها به چشمه های بهرام چشمه سی و چشمه گری در دامنه ی کوه شیخ ، چشمه حاج علی ضامن و حاج قربان و خاج النقی در دامنه ی کوه جهانبین می توان اشاره نمود

.

از دیگر منابع آبی شهر جونقان می توان به چاه های عمیق و نیمه عمیق و کاه ریزی که در سمت شرق شهر جونقان قرار دارد و رشته قناتی که از پای کوه جهانبین شروع و به زمین های کشاورزی ختم می شود اشاره کرد

.

کشـاورزی در شهـر جـونقــان

جونقان دشت بسیار وسیع و زمین های بسیار مستعد جهت کشت محصولات مختلف را داراست. محصولات مختلفی که در این مکان کاشت می شود عبارتند از: گندم ، جو ، نخود ، عدس ، چغندرقند ، سیب زمینی ، برنج. و محصولات باغی: انگور ، بادام ، زردآلو ، هلو ، سیب ، گیلاس و ... را می توان نام برد. صیفی جاتی چون خیار ، بادمجان ، گوجه فرنگی ، هندوانه و انواع سبزیجات نیز در شهر جونقان تولید می شود

.

کشاورزی در شهر جونقان تا چند سال پیش به صورت سنتی بود اما با ورود ماشین آلات کشاورزی اکنون بیشتر به صورت مکانیزه انجام می شود. اگر چه مردان سخت کوش قدیم با گاو آهن و وسایل اولیه ی کشاورزی حتی جاهای مستعد قلل کوه را نیز به زیر کشت می بردند ، ولی امروزه در کاربری قسمتی از زمین ها بی رقبتیهایی دیده می شود

.

روزگارانی در بسیاری خانه ها وسایل کشاورزی سنتی وجود داشت که از یک سو وسیله ی کار و از سوی دیگر امید کسب روزی بود. صفا و همدلی در گرد خرمنی که با دست های پینه بسته انباشته شده بود موج میزد

...

کشاورزی در جونقان از قدیم ایام دارای قوانین و عناوینی بوده است. خواجگان و بزرگان آن زمانها ، زمین های این دیار را به هفت قسمت تقسیم کرده اند و هر قسمت را یک دانگ نامیده اند که عبارتند از: 1- دانگ صادق 2- دانگ باقر 3- دانگ خواجه یوسف 4- دانگ کلبی 5- دانگ خواجه تنبر 6- دانگ ملا رفیع 7- دانگ عبدالله خان

.

هر دانگ به شانزده جو و هر جو به چهار ربع تقسیم می شود. هر دانگی یک سر دانگ دارد که سرجوقی دارند که کار پاک کردن جوی آب و آبیاری را سازماندهی می کنند. در باغ های بکان که آب از چشمه های سراب تأمین می گردد ، از میرآب استفاده می شود

.

در زمان خوانین ، سرکاران و دشتبانان خان ، قدرت اجرایی داشتند و بر کشت و برداشت محصولات نظارت می نمودند و از حاصل دست رنج مردم سهمی که آن را کو می نامیدند و مقدار آن یکم سوم تا یک چهارم بود برمی داشتند و در انبار خان (مکان فعلی خانه ی عالم) نگهداری می کردند. این رویه تا اوایل انقلاب اسلامی داشت

.

از عناوین دیگر می توان از پاکار که در خدمت کدخدا بود نام برد

.

آثـاری تاریخـی شهـر جـونقــان

آثار باستانی از بسیاری جهات دارای اهمیت و ارزش است. از یک سو بیانگر احوالات و آداب و سنن و قدمت و پیسینه است و از سوی دیگر آموزگاری است که با زبان بی زبانی درسهای فراموش نشدنی به انسان ها می دهد.از دیدگاه دیگر حفظ و مرمت آثار و ابنیه ی تاریخی سبب پیوندی خواهد شد که نسل های گذشته را با نسل امروز مرتبط می کند. در هر حال شهر جونقان نیز دارای آثار تاریخی دستی می باشد

.

از جمله سنگ نوشته ی سراب جونقان که بر فراز ارتفاعات جهانبین مشرف بر شهر جونقان در کناره یکی از مسیر های مربوط به جاده باستانی دزپارت بر روی صخره ای حکاکی گردیده و مربوط به زمان قاجاریه است. این سنگ نوشته در سال جلوس مظفر الدین شاه و در ماه فلکی میزان که برابلر با مهرماه است و در اواسط ماه شعبان نوشته شده و موضوع آن درباره ی بیماری وبا و شیوع آن در تمام میزدج است که در آن حال گروهی از خوانین از جونقان کوچ و در سراب سکنی گزیده اند. این سنگ نوشته با خطی بسیار زیبا و منظره های دلپذرز در دامنه ی کوه جهانبین و در کنار چشمه ی سراب خودنمایی می کند

.

از آثارتاریخ دیگر شهر جونقان قلعه ی سردار اسعد بختیاری از فاتحان مشروطه و تهران است که همچون نگین بر انگشتری شهر می درخشد

.

در نزدیکی شهر جونقان آثر بقایای جاده سنگفرش نردبانی(دزپارت ، اتابکی ، لینچ یا بختیاری) باقی مانده است که معرف هویت تجاری این شهر از قدیم تریم ازمنه بر سر راه تجاری فرهنگی و ارتباط دهنده نجد مرکزی ایران به جلگه بین النهرین سفلی می باشد. همچنین به واسطه ی کنترل آمد و شد در این جاده در نزدیکی این شهر ، در کنار محل تلاقی دو سر شاخه رودخانه کارون به نام های رودخانه ی کیار(کلار) و آب جونقان در ابتدای تنگ درکش ورکش آثار سنگی طاق سنگی در عرف محل خان اویی (کاروانسرای آبی) به چشم می خورد که بر اساس حفاری های باستان شناسی انجام شده ، قدمت آنها حد فاصل ادوار پیش از اسلام تا دوره ی اتابکان لر را پوشش می دهد

.

قلعـه ی سـردار اسعـد بختیـاری ، گنجینـه ی اسـرار تـاریـخ سیـاسـی معـاصـر

یکی از آثار به جا مانده از روزگاران نه چندان دور شهر جونقان ، کاخ یا قلعه ی سردار اسعد می باشد. این بنای دو طبقه اواخر دوره ی قاجاریه پس از دستیابی فرزندان حسین قلی ایلخانی به قدرت سیاسی توسط سردار اسعد دوم بختیاری با الهام از کاخ های اروپایی قرن نوزدهم میلادی ، بر سر گذرگاه جاده لینچ که با هماهنگی میرزا اصغرعلی اتابک (امین السلطان) صدر اعظم ناصر الدین شاه قاجار ، به همراه دیگر خویشان از جمله سهامداران آن شمرده می شدند. به مننظور نظارت بر حسن اجرای قرار دادهای تجاری خوانین بختیاری و شرکای انگلیسی شان بنیاد نهاده شد

.

این بنا دارای محوطه ای وسیع تر از محدوده ی فعلی آن بوده که به مرور ایام و در اثر عوامل مختلف طبیعی و اجتماعی در طول یک صد سال گذشته و نیز کمی دقت در شالوده های اصلی و استفاده هایی نامناسب نظیر پاسگاه ژاندارمری ، کتابخانه عمومی و مدرسه دچار آسیب های فراوان شده و در واقع به جز قسمت شاه نشین اصلی بقیه ابنیه و ساختان های جانبی آن از میان رفته است

.

کاخ قلعه جونقان که به گواهی(هانری رنه دالمانی) زیبایی های افسون کننده اش یادآور صحنه های داستانهای شهزاد قصه گو در داستان های هزار و یک شب بوده در دوران شکوه خویش دارای باغهای پیرامونی ، استخر مرکزی ، سر در باشکوه ، ورودی مشرف بر جاده سنگ فرش باستانی ، آینه کاری و نقاشی های دیواری همراه با کتابخانه ای معظم بوده است که در حال حاضر از آن همه ویژگیهای ارزشمند تنها نمونه های ذیل قابل مشاهده هستند

:

ـ طبقه ی فوقانی که در سه جهت شرقی ، جنوبی و شمالی دارای ایوان با ستون های سنگ است و در مرز های اتصال آجر کاری متنوعی دارد. در جبهه ی غربی به صورت دیوار یک دست و بدون ستون یا آجرکاری یکنواخت و ساده دیده می شود. در این قسمت سقف اتاقها به صورت هندسی توفال کوبی شده اند. این بخش از بنا اعیانی و شاه نشین بوده است

.

ـ طبقه ی زیرین در عمق یک متری از کف محوطه کاخ قلعه قرار دارد که ورود به آن از زیر پله های طبقه ی فوقانی امکان پذیر می شود. در این طبقه سقف تمامی راهروها و اتاق های منشعب به شیوه (قمی پوش) طاق زده شده است. هر اتاق دارای یک بخاری دیواری با گچبری های ساده است. این قسمت از بنا انبار مورد استفاده خدمتگذاران بوده است

.

در این بنا ویژگیهای تزئینی زیر را می توان سراغ گرفت

:

ـ حجاری های نمای بیرونی طبقه ی زیرین شامل قطعات سنگ نما و نما و ازاره های سنگی ابزار کاری شده با نقوش هندسی مستطیل و لوزی است. بر برنه ی جرز های بین پنجره ها ، لچک ، پیشانی و لبه ایوان نیز نقوش اسلیمی و گل بوته وجود دارد

.

ـ ستون های سنگی در سه جبهه شرقی ، جنوبی و شمالی به صورت جفت در کنار هم ، شش جفت در ایوان شمالی ، شش جفت در ایوان جنوبی و شش جفت در ایوان شرقی قرار دارد. سر ستون های منقوش طوماری با گل چند پر در میان مر کدام تزئین شده اند. میله ستون ها ساده و صیقلی بوده و پایه ستون ها به صورت قطعات بریده وصل به ستون دارای بر جستگی نواری می باشد. زیر ستون ها نیز به صورت مکعب مستطیل با نقوش یکنواخت شامل گل چند پر و نیلوفر تزیین یافته است

.

ـ سر بخاریهای اتاقها ، زیرزمین و طبقه ی فوقانی و همچنین در طرفین در ورودی اصلی این طبقه دارای گچبری است

.

طوماری با گل چند پر در میان هر کدام تزیین شده اند. میله ستون ها ساده و صیقلی بوده و پایه ستون ها به صورت قطعات بریده وصل به ستون دارای برجستگی نواری می باشند. زیر ستون ها نیز به صورت مکعب مستطیل با نقوش یکنواخت شامل گل چند پر و نیلوفر تزیین شده اند

.

ـ سر بخاری های اتاق ها ، زیرزمین و طبقه ی فوقانی و همچنین در طرفین در ورودی لصبی این طبقه دارای گچبری است

.

ـ هنر آجر کاری در تمامی سطوح بیرونی دیوار غربی از بالای بنا و سطوح پیشانی ازاره های سنگی تا انتهای دیوار و نیز پخ های چهار زاویه قس های ایوان ها با استفاده از فرم های مستطیل ساده ، گل میخی ، لوزی و مربعی در این بنا قابل توجه است

.

ـ برای شکوه بیشتر فصاهای مرتبط فوقانی ، درهای ورودی راهروی اصلی با استفاده از روش معرق روی چوب و فلزکوبی به صورت گل و بوته تزین شده است که قابل مقایسه با دیگر بناهای تاریخی منطقه از این حیث می باشد

.

ـ در شرق محوطه کاخ ، سردر ورودی مرتفعی با سقف هلالی در دو طبقه واقع شده که در طرفین آنها اتاق های دیده بانی و نگهبانی قرار گرفته است. مصالح به کار رفته در آن همچون دیگر اجزا کاخ ، خشت با نمای آجر است که در اطراف آن ارازه های سنگی مستطیلی منقوش با ارتفاع شصت سانتی متر قرار دارد

.

علی قلی خان سردار اسعد بختیاری

علی قلی خان سردار اسعد بختیاری ، پسر حسینقلی خان بزرگترین ایلخان بختیاری بود. حسینقلی دارای شش پسر بود که علی قلی خان نیز یکی از این شش تن بود که در سال 1274 هـ.ق در قشلاق بختیاری متولد شد و از سال 1267 تا 1299 به مدت 32 سال ایلخانی کل بختیاری را بر عهده داشت. وی از خوانین بختیاری بود که در آبادی اختصاصی خود جونقان حکمرانی می کرد

.

تاریخ بختیاری می نویسد: «سردار اسعد شخصی بود با قیافه و سیمای بسیار مطبوع و از تمام خوانین بختیاری با کمال تر و دانش دوست تر است.آنچه معرف است وی زبان فرانسه را خیلی خوب تحصیل کرده و در ادبیات و تاریخ زحماتی کشیده است. همچنین فردی خشو مشرب ، متعارف ، بی تکبر و خلیق بوده است

!»

وی از فاتحان شهر تهران در زمان مشروطیت می باشد که در سِمت هایی چون وزارت کشور بعد از خلق محمد علی شاه و وزیر جنگ بوده است.وی در سال 1325 هـ.ق به سدار اسعد ی ملقب گردید. سردار اسعد مردی دانش دوست بود ، به طوری که می نویسند با امکانات آن روز تلاش زیادی را انجام می دهد تا در شهر جونقان آن زمان که حدود 1000نفر جمعیت داشته مدرسه ای به سبک مدارس طهران تأسیس کند

.

با تأسیس این مدرسه معلمان دروس عربی ، فرانسه ، ریاضی را از تهران با هزینه ی خود به شهر جونقان دعوت می کند تا دانش آموزان این مدارس از این علوم بهره جویند

.

سردار اسعد مالک زمین های کشاورزی شهر جونقان بود و بر مردم این دیار حکومت می رکد. او بیشتر اوقات خود را در جونقان بسر می برد.سردار اسعد سالهای پایانی عمر را با بیماری پشت سر نهاد و در اوایل سال 1336 در سن 62 سالگی بدرود حیات گفت و در تکیه میر تخت فولاد اصفهان به مدفون گردید

.

http://marghmalek.blogfa.com/post-94.aspx

خبر قایناقی:http://www.qashqaiturk.blogsky.com/