دلهای شکسته بهتر قلم می زنند ، مخصوصاً برای زبان مادری

سایت متحد هواداران - نمی دانم از کجا شروع کنم و نمی توانم آن چه را که از درون مرا وادار به نوشتن می کند ، به صراحت بیان کنم ، شاید دوست تازه کوچ کرده ی ما ( آدیوخ ) درست می گفت " شکسته دل ها بهتر قلم می زنند " ؛ آری او راست می گفت ، دلی که شکسته باشد ، قلمش نیز می شکند و این شکستن قلم ، احساس شکستگی درونی نویسنده را بروز می دهد ، قلم نشان می دهد که نویسنده دل شکسته است و با آهی برخواسته از ظلم ها می نویسد ، ظلم هایی که نویسنده را در اوایل جوانی ، از نظر روحی دچار پریشانی کرده و مجال نوشتن را از دستان او می رباید. من نمی خواستم دوباره بنویسم و در واقع نمی توانستم که بنویسم ، چون من هم مانند آدیوخ عزیز شکسته ام ، چه از نظر روحی و چه از نظر جسمی ؛ تنها دلیل بازگشت من به این فضای مقدس ، شادی روح آدیوخ هست تا ببیند قلم هایی هنوز هم می نگارند از ته دل کسانی که شکسته اند ، آری این نوشته و نوشته های بعدی ام را تقدیم به آدیوخ خواهم کرد.

کاش هنگامی که خبر کوچ آدیوخ را دیدم ، حالت چشمانم را می دیدید که چگونه پر شد از اشک سنگین دل شکستگی ؛ کاش می دیدید چگونه بغض گلو امانم را برید و کاش هم اکنون نیز بودید و می دیدید که در فراغ آدیوخ اشکهایم بر روی دستان خسته ام می چکد. آدیوخ راست می گفت ، دلی که شکسته باشد ، قلمش مغرور خواهد بود و نوشته اش عاری از هر گونه دشمنی ، کینه و ظلم. آری ، من هم دنباله ی راه آدیوخ را خواهم گرفت تا نگویند که آذربایجانی ظالم است و همراه قدیمی اش را به زودی به باد فراموشی می سپارد. من هم به همان قلمی که آدیوخ بر آن بوسه می زد و مقدس می نامید ، قسم می خورم اگر با دل شکسته برای این مجموعه مقاله نویسی کنم ، دلیل نگاشتنم فقط و فقط آذربایجان است و بس ؛ تراختور بهانه ای است برای نوشتن ، برای فریاد باز پس گیری زبان مادری ام که سالهاست به یغما رفته از سوی دشمنان قسم خورده ی آذربایجان. زبان مادری ام چنان با من غریبه شده که حتی گاهاً از صحبت کردن با آن زبان ، احساس شرم می کنم ، وای بر من و وای بر کسانی که زبان مادری شان را به راحتی بفروشند و تکلم به زبان دیگر را نشانه ای از تحقیر درونی " با کلاس " بودن بنامند. وای بر من که شرم دارم وقتی زبان مادری ام را به غلظتی که سالها پیش تکلم می شد ، به کار ببرم. قسم به این قلم و قسم به این نوشته و قسم به روح پاک آدیوخ ، تا زمانی که دستهایم توانائی نوشتن داشته باشند ، برای نجات زبان مادری ام دریغ نخواهم کرد. قسم به این قلم و قسم به قداست دلهای شکسته ، نخواهم گذشت از اهانت هایی که در جای جای سرزمین " ایران " بر پیکر ترکهای آذربایجانی نواخته شوند ، قسم به این قلم و قسم به روح پاک آدیوخ ، اهانت های بی شمار و شرم آور مردم به اصطلاح ورزشدوست انزلی و کرمان و ... بی جواب نخواهد ماند.

اگر چه آدیوخ با قلم احساسی اش ، اشک بر گونه های خواننده جاری کرد ، اما اهانت کنندگان بدانند که بزرگواری آذربایجان در قبال آن ها ، عرق شرم بر پیشانی هایشان خواهد نشاند ، قسم به روح پاک آدیوخ که هر وقت نامش را می برم ، قطره ای از اشکهایم جاری می گردد ، آذربایجانی اهل کینه و قساوت نیست. آذربایجانی با اینکه سالهاست دلش شکسته ، با این که سالهاست احساس غریبی می کند در خاک خودی ، بر طبل دشمنی و اهانت متقابل نخواهد کوبید. روی سخنم با انزلی چی هاست ، مگر ما در تبریز در آن شب مبارک ماه رمضان ، با شما چنان کردیم که شما در انزلی با ما کردید؟ شاید بگویید این اتفاقات اگر قبلاً می افتاد حتماً تلافی می کردیم ، اما بدانید که اشتباه می کنید ، ما اهل تلافی نیستیم ، اگر اهل تلافی بودیم ، در آن شب شما را فحش باران می کردیم ، مگر یادمان رفته سال قبل پس از تساوی یک بر یک در انزلی ، ماشینهای تبریزی ها را مورد حمله قرار دادید و شیشه هایشان را همچون دلهای شکسته شان ، خرد کردید؟ یادمان نیست که سال پیش هم عرصه را بر ما تنگ کردید ، پس بدانید ما اهل تلافی نیستیم.

ما مرد میدان جنگیم ، ما نوادگان میرزا عباس هایی هستیم که یک تنه در برابر ارتش تا بیخ دندان مسلح روسیه جان فشانی کرد ، نوادگان ستارخان و باقر خان هایی هستیم که یازده ماه با دست خالی با لشگر اعزامی شاه قاجار به تبریز مقابله کرد تا هم آذربایجانی و هم ایرانی سربلند باشد ، ولی نمی دانست که جوابش با توهین هایی خواهد بود که دل های نوادگانش را به لرزه در خواهد آورد. بار دیگر به این قلم و به این دل شکسته قسم می خورم که من ، به عنوان یک ترک آذربایجانی در صدد مقابله بر نخواهم آمد ، من فقط و فقط با حضور در ورزشگاه سهند و با فریاد " یاشاسین آذربایجان " لرزه بر دلهای سنگین تو خواهم انداخت تا بدانی که فریاد من نه برای دفاع از تراختور ، بلکه دفاع از زبان مادری و باز پس گیری آن بلند می شود تا آن را برهایم از چنگال ناجوانمردانی که همه چیزم را سالهاست که بر باد تمسخر گرفته اند و جز بر طبل توهین و اهانت نمی کوبند. پس روز جمعه در بازی با استیل آذین در ورزشگاه حاضر خواهم بود تا فریاد بزنم رهایی و باز پس گیری زبان مادری به یغما رفته ام را و به آدیوخ ثابت خواهم کرد که گر چه او رخت خویش از این ورطه ی بی عدالتی بسته ، اما راه وی همچنان ادامه خواهد یافت و دلهای شکسته اقدام به نوشتن برای تراختور و آذربایجان خواهند نمود. آدیوخ ، راحت باش و بدان که هنوز هم دلهای شکسته تری هستند که راه تو را ادامه خواهند داد.

امیر ایلدیریم