عقده های یک گزارشگر

  

  

صد رحمت به خیابانی که علیرغم پرگویی از دایره انصاف خارج نمی شود. به نظر می رسد گزارشگر بازی تراختور و استقلال از عقده های روانی رنج می برد و این موضوع تا جایی ادامه داشت که عنقریب بود عقده های روانی اش را به بیننده نیز منتقل کند.

چطور می شود در یک برنامه زنده تلویزیونی که میلیونها بیننده دارد آنقدر ضعیف عمل نمود که کودک 7 ساله ای با تشخیص خود در حضور خانواده اقدام به بستن صدای تلویزیون کند و در جواب پدر و مادر بگوید "این آقا چرت و پرت می گوید"

آقای محترم دراز گوش فرض کردن دیگران (با عرض پوزش از خوانندگان گرامی) زمانی معنا داشت که رسانه معنایی پیدا نکرده بود. اکنون که رسانه های مجازی لحظه به لحظه تمام زیر و بم اتفاقات روز دنیا را به سمع و نظر جهانیان می رسانند، دیگر این گزافه گویی و با بغض به دیگران نگریستن عین حسادت، غرض ورزی و رنج بردن از یک بیماری درونی و روانی است.

من این نوشته را بعنوان یک هوادار تراختور به رشته تحریر در آورده ام و شاید نتوانسته ام ادای مطلب کنم، یا قضاوت منصفانه ای در مورد شخص مورد نظر داشته باشم، ولی دوستان شما بنده را آگاه کنید. آیا به نظر شما گزارشگر بازی مذکور گزارش کرد و یا روی اعصاب میلیونها بیننده تلویزیونی پا گذاشته و تلاش نمود تا با غلیظ کردن ناصحیح مطالب مخاطبین خود را نیز بیمارانی چون خود بداند؟

در عجبم چطور یک تلویزیون ملی که با میلیاردها دلار هزینه سالانه ای که از محل مالیات، تبلیغات و درنهایت از جیب من و شما تامین می شود، می تواند به این راحتی همه را به سخره بگیرد و کسی چیزی نگوید، آب از آب تکان نخورد، همه چیز گل و بلبل باشد.

برادر عزیزم، دوست گرامی، خواهی نخواهی تراختور به مانند بارسلونا در عرصه ورزش ایران زمین ظهور پیدا کرده است و این تیم هوادارانی دارد که برخورد و فرهنگ نوین هواداریشان از درک شما خارج است.

شما از جمله کسانی هستید که در زمان تولد در گوشتان نام یکی از سوگلی های پایتخت را بجای نام خداوند تبارک و تعالی زمزمه کرده اند و متاسفانه کسی در اطرافتان شما را از این عدم آگاهی خارج نکرده تا دریابید که درغفلت به سر می برید.

جناب آقای ... اگر گزارشگری آنست که شما برای این مردم ورزش دوست ارائه کردید، من به جرات می توانم بگویم که ادبیات آن کودک 7 ساله که از آن یاد شد از شما بهتر است. هم دستور زبانش بهتر است هم صدایش رساتر است و هم صداقتش. چونکه کودک است و معصوم

جناب گزارشگر. آیا تاکنون دقت کرده اید که بسیاری از بینندگان شما تنها تفریحشان این است که بازی تیم محبوبشان را از طریق دستگاه جادویی ببینند و لحظه شماری می کنند تا پایان هفته برسد و در کنار خانواده شاهد یک تفریح سالم باشند؟ آیا میدانید شما تفریح سالم میلیونها ایرانی را خواسته یا ناخواسته باطل کردید و به ریش همه خندیدید؟

به جرات می گویم خوردن هر نانی  با هر توانی معنا ندارد. جنابعالی به لحاظ شرعی و قانونی مدیون این همه انسانید. چرا در جایی که توانایی ندارید خدمت می کنید. شاید در پشت صحنه خدمات شما ارزنده تر باشد. چرا باید اصرار کنید یا کنیم که حتما گزارش کنید؟ آیا در یک ایران 76 میلیونی جوانانی پیدا نمی شوند که در نهایت ادب واحترام و با ادبیات درست و بدون غرض ، تفریحات سالم میلیون ها انسانی را که از سر ناچاری شبکه شما را برگزیده اند را خراب نکنند؟

به خدا هیچ جای دنیا اینقدر بیننده و شنونده را ...فرض نمی کنند.

آقایان صدا و سیما آخر تا کی؟

حداقل اجازه بدهید در چنین بازیهایی از گزارشگران استانی کانال های موجود نیز استفاده شود تا بیننده با سلیقه خود انتخاب کند که کدام کانال را با صدای کی بشنود و یا ببیند.
انسان به امید زنده است. امیدوارم گوشی شنیده باشد.

چشمی دیده باشد و یا...  هر چند ما عادت کرده ایم و سالیان زیادی است که عادت کرده و زمزمه سر داده ایم. گوش اگر گوش و تو ناله اگر ناله ماست آنچه البته به جایی نرسد فریاد است.

یاشاسین منیم شانلی آذربایجانیم.
یاشاسین تراختوروم.
یاشاسین تراختور یاریمجیلاری. 

http://www.tiraxtur-tabriz.mihanblog.com/post/912