آزربایجانیم

حال و جذبه داشتن و صمیمانه نواختن ، تفاوت دارد با ادای وظیفه کردن و هفت بند جوهر هنر را با خستگی ی تکرار و بی حوصلگی از رمق انداختن . آنکه برای ارضای شور و شیفتگی میزند ، با آنکه میزند و میزند تا کیسه را پر و پرتر نگهدارد ، همین تفاوت را دارد . مصداق این تفاوت را در هر هنری و هنرمندی به عیان می توان دید و حس کرد .
این آزربایجانی ها که من دیدم ، هر چه هست از ته دل می زنند و آن صمیمیتی را که هنرمند باید با هنرش و با خودش داشته باشد ، و گویا اصل اول تعیین ارزش هنرمند هم باشد ، فراوان دارند .
صدای سازشان را که می شنوی و حال و جذبه شان را که می بینی ، اصلا به یاد نمی آوری آنهایی را که می نوازند تا برنامه ای را که تعهدش را کرده اند زود پر کنند و بروند پی کارشان . اینها می توانند ساعت ها و ساعت ها ، با همان شور و حالی که پنجه گشوده اند بزنند و از حال بروند ، اما ، خستگی هرگز نمی تواند شیفتگی شان را از پا بیندازد .
خوب یا بد ، غنی یا ضعیف ، کارشان هر محتوایی که داشته باشد ، نمونه ی مطلوبی ست از ارتباطی که هنرمند باید با هنرش داشته باشد .

اهل هر ولایتی ؛ با هر زبانی ؛ به آسانی می پذیرد که پیش مردم باید با همشهریی هایش فارسی حرف بزند ، سهل است ، خیلی از این ولایتی های در تهران آب به آب شده را سراغ دارم و دارید که حتی جواب حرف همشهری ها را که به گویش خودشان است ، به فارسی می دهند و این چه خجالتی هم دارد .

اما ، این آزربایجانی ها ، نه تنها در خطه ی خودشان ، که هر جای ایران باشند ، به همدیگر که بربخورند همان ترکی را حرف می زنند و بس . سرشان را ببری فارسی با همدیگر حرف نمی زنند. این ، صد البته که اسمش تعصب نیست ، شیفتگی و اصالت است . وفادار ماندن به سرزمین و زبان مادریست.

همین شیفتگی و وفاداری را ، آزربایجانی ها نسبت به تمام ارزش ها و عناصر فرهنگی شان دارند . این است که موسیقی آزربایجانی ، مثل موسیقی خیلی از ولایات ، آبشخور و رنگ و رویش را عوض نکرده و به صادرات موسیقی مثلا روز تهران دل نباخته .
درد و حرف بزرگ اهل فرهنگ این است که هجوم آثار و مظاهر فرهنگ غربی ؛ در پناه صنعت و تکنولوژی و آنچه قرار شده است به درد جامعه ی مصرف بخورد ؛ بسیاری از مواضع فرهنگ ملی را خالی کرده و نسبت به خود ، جوری شیفتگی بوجود آورده است .

با اطمینان می گویم که اگر مردم همه ی ولایات و از جمله تهرانی ها ، وفاداری آزربایجانی ها را نسبت به زبان و هویت و ارزش های فرهنگی شان داشتند ، جلو هجوم ارزش های فرهنگ غربی که گرفته می شد ، سهل است ، اصلاً از اول امکانی برای این رسوخ و نفوذ بوجود نمیامد . منطقی ترین نمونه اش هم این است که وقتی مردم این خطه در برابر مثلاً موسیقی روز تهران مقاومت نشان می دهند و نمی گذارند موسیقی سالم ، غنی و پر بارشان را آلوده کند ، می خواهید در برابر هجوم فرهنگ غربی جا خالی کنند ؟
این مقاومت و وضع و حال والای فرهنگی ، حمایت و امکان بیشتری اگر داشته باشد ، نفوذ ناپذیر و پاک که باقی می ماند ، سهل است ، چهره ی نفوذی هم به خود می گیرد .

آزربایجانیم

سن سیز داریخمیشام ؛ بیلرسن نئجه
گلیرسن یوخوما هر گون هرگئجه
گله ئیدم قوینونا ایسته دیگیم جه
دردیمین درمانی آزربایجانیم
کاش گلیب گوریدیم- حالینی بوله یدیم
آغلایان گوزونون-یاشینی سیله ئیدیم
آمنیم گولشنیم آزربایجانیم
کئچیلمز یولللارین کئچه بوله ئیدیم
شاه بولاغ سویوندان ایچه بوله ئیدیم
دردیمین درمانی آزربایجانیم
سوندو اوره گیمی نئچه آرزولار
سیخدی اوره گیمی سیخدی دویغولار
کاش یئتیره سنه منی بویوللار
آمنیم گولشنیم آزربایجانیم
اجدادیمی خبر آلسان
تورک اوغلویام تورکم اوغول
آزربایجان منیم ائلیم
آزربایجان منیم ائلیم
دوغرانسادا دیلیم دیلیم
باشقا دیله چونن دگیل
آنا دیلیم اولن دگیل
دیلیم اولسه من ده اوللم
آنا دیلیم اولن دگیل
باشقا دیله چونن دگیل

لینک داونلود

رحیم شهریاری

http://sarigelin.co.nr/